Erken çocuklukdönemindeki din eğitimi süreci

Erken çocukluk
dönemindeki din eğitimi süreci

 tarihi süreç içinde günümüze kadar teolojik, pedagojik, gelişimsel olarak üzerinde yoğun bir şekilde tartışıldığı kritik gelişim alanı olarak karşımıza çıkmaktadır. Yapılan antropolojik ve pedagojik çalışmalar tarihi süreç içerisinde insanın hayatının her döneminde din ile irtibat ve etkileşim halinde olduğunu göstermektedir. İslam’ın temel kaynaklarında da belirtilendin duygusu ve din gelişimi bunu açıkça kanıtlamaktadır. Avrupa ülkelerinde yapılan çalışmalarda din eğitimin insan hayatının bütün dönemleriyle bağlantılı olup, gelişimsel açıdan kritik bir alan olduğunu bize göstermektedir.

Araştırmalar sonucu elde edilen pedagojik bulgular erken çocukluk döneminde din eğitiminin bireyin gelişim basamaklarına paralel olarak verilmesi imkan dahilinde olduğunu ortaya çıkmıştır. Burada verilecek din eğitimi modeli normal örgün okul hayatında verilen eğitimden oldukça farklıdır. Okul öncesi dönemdeki din eğitimi; bireyin doğuştan gelen din duygusunu geliştirmek, kutsala olan ilgisini açığa çıkarmak, bireye dil ve iletişim becerilerini kazandırmak, dini, kültürü hakkında genel geçer bilgilere sahip olmasını sağlamak ve dini-ahlaki bilgilere aşina olması amacını taşımaktadır. Bu alanda verilen eğitim salt ve doktriner olmamalıdır. Din eğitimi, bireyin gelişimsel aşama, beceri ve kazanımlarına uygun olarak düzenlenmeli ve bu çerçevede formel bir biçimde verilmelidir.

Ülkemizde birey için oldukça kritik bir anlam taşıyan din eğitimi hakkında araştırmaların kısıtlı ve yetersiz olması, yeterince akademik çalışmanın bulunmaması gerçekten üzücü bir durum olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu alan hakkında yeterli çalışma ve araştırma olmamasının temel nedeni; dini alana karşı önyargılar, din ve çocuk ilişkisinin yeterince kurulamaması, bu gelişim alanının pedagojik araştırmaların dışına itilmesidir.

  Geleceğimizin teminatı olan çocuklara dini gelişim aşamasında sevgi, saygı, güven, bağlılık, ahlak, hoşgörü vb. temalar, Allah merkezli olarak verilmesi son derece önem arz etmektedir. Bireyde insani ve ahlaki bir yaşam biçiminin şekillenmesi, dini bir şahsiyetin oluşması, sağlıklı bir kişilik gelişimine adım atabilmesi;  daha sonraki yaşantısındaki dini ve ahlaki problemler karşısında akılcı, pratik ve sağlam çözümler üretebilmesi için din eğitimine mutlak derecede ihtiyaç vardır. Birey için kritik olan bu ihtiyaçlar din eğitiminin sağlıklı bir şekilde aktarıldığı ortam ile mümkün olduğu sonucuna varmaktayız.